Het aanbidden van Louis Claus

‘Jeugd, tegenslag, opgroeien: het is de materie waaruit veel literaire debuten zijn opgebouwd, maar Hoogenkamp steekt er bovenuit met haar knisperende stijl en haar knappe dosering.’ **** NRC Handelsblad

Een schitterende vorm van schrijversgeluk’ De Groene Amsterdammer

‘Dit is het begin van echt schrijverschap.’ **** De Volkskrant

‘Hoogenkamp verwerkt enkele trauma’s op een subtiele en soms confronterende wijze. Vooral de onderlinge relaties weet ze prachtig te verwoorden en soms schieten de tranen je in de ogen als ze in een paar zinnen de onmacht binnen die verhoudingen weet te typeren. (…) Het aanbidden van Louis Claus is een fantastisch debuut.’ ***** Dagblad van het Noorden

‘Het aanbidden van Louis Claus’ is een overdonderende debuutroman over het diepmenselijke verlangen naar onvoorwaardelijke bevestiging van je bestaan, naar een plek om in thuis te komen.’ Tzum

‘Voortreffelijk debuut van toneelschrijfster Helena Hoogenkamp. De begeerde Louis wordt in haar roman voorwerp van fascinatie. Eerst in die vreemde zomer van 2003, later opnieuw – als Carla een relatie met een vrouw heeft en Louis een succesvol acteur is. Subtiele coming-of-ageroman met weerhaakjes.’ De Morgen

‘Bij de bekroonde toneelschrijfster smaakt de coming of age-cocktail naar cranberrybreezers, Goldstrike en hartverscheurende eenzaamheid.’ De Standaard

‘Droomdebuut.’ De Limburger

‘Het aanbidden van Louis Claus is in alle opzichten een geslaagd debuut van een schrijfster die handig de kracht van suggestie hanteert en een bewonderenswaardig geserreerde stijl bezit. Een naam om te volgen.’ Cutting Edge.

‘Het broeit en knettert in dit opvallende debuut over een noodlottige liefde.’ Zin

‘Waar komt iemand vandaan die zo goed kan schrijven?’ Onno Blom, Nieuwsweekend

‘Zelden sprankelender gesprekken gelezen die op een soms onthutsend laconieke manier een inkijk bieden in de personages, in eenzaamheid, in rouw.’ Peter Verhelst, Radio Debuut

Waanzinnige dialogen, heel knap gedaan.’ (…) ‘Het is een heel ontroerend verhaal over een meisje, de wording van een vrouw. Ik zou me heel graag over haar willen ontfermen.’ Jellie Brouwer

De aloude thema’s ‘eros en thanatos,’ oftewel levenslust en doodsdrift, vloeien in dit boek op twinkelende en poëtische wijze samen. Ronald Giphart

 

Kleine zeemeermin, per ongeluk dood

‘Een tikje ruw en toch chic: de pockets waarmee Wintertuin jong literair talent presenteert.’ Volkskrant

 

Interviews

Gloei met Edward van de Vendel, 29 december 2021

 

Vierhaal met Giel Beelen, 18 november 2021

 

De zintuigen van Helena Hoogenkamp – TROUW
Rick Pullens, 24 oktober 2021

De Bezige Bij Podcast, 1 oktober 2021

 

Adoring Louis Claus – New Dutch Fiction 2021
Het Nederlands Letterenfonds

‘It is summer 2003 and teenage Carla, unhappy at home, loses herself instead in a relationship with classmate Louis Claus. She gets pregnant, and they lose touch after she has an abortion. Fifteen years later, Carla has lost her mother and is in a lesbian relationship when one day she runs into Louis Claus, they seek shelter from the rain and end up having sex. Once again, Carla seems to be running away from her problems by focusing on Louis. Subtle and lyrical, Adoring Louis Claus interweaves the themes of sexuality, loneliness and grief.’

‘Being young, facing adversity, coming of age are the stuff of many literary debuts, but Hoogenkamp’s crackling style and impressive restraint put her head and shoulders above the rest.’ NRC Handelsblad

21 vragen aan Helena Hoogenkamp – GROENE AMSTERDAMMER
Sofie Bongers, 15 juni 2021

Het Voorwoord van de Boekenweek live met Helena Hoogenkamp en Kader Abdolah, 3 juni 2021

Boekenpodcast met Jellie Brouwer en Emma Lesuis, 31 mei 2021

Opium met Annemieke Bosman, 9 april 2021

Radio Kunststof met Jellie Brouwer en Joost Oomen, 1 maart 2021 

Helena Hoogenkamp schreef over het onzegbare in haar debuutroman – HET PAROOL
Marjolein de Cocq, 11 februari 2021

Bob Kappen in gesprek met Helena Hoogenkamp en Joost Oomen, 4 juni 2021 

 

Onder de Vulkaan met Roos Custer, Coen Peppelenbos, Rudi Wester en Zoro Feigl, 25 april 2021 

 

Boekpresentatie Het aanbidden van Louis Claus in het OBA theater, 3 maart 2021 

 

BLISS – Jasper van Luijk/SHIFFT

‘Zo voelt geluk. Als een beweging die ik vergeet. En steeds als ik dat ben denk ik: wat was daar moeilijk aan?’ Het gevoel dat schrijver Helena Hoogenkamp oproept aan het begin van Bliss slaat een brug tussen de tekst, dans en muziek in de voorstelling. (…) In de voorstelling spreekt Helena Hoogenkamp over een poging om offline te gaan. In dit geval betekent dat een soort terugtrekking uit de wereld, ver van waar wifi-signalen zijn op te vangen. Gedurende de voorstelling laat zij op verschillende momenten haar teksten horen. Er zitten mooie vondsten in en Hoogenkamp neemt de toeschouwers moeiteloos mee in haar road trip.’  Theaterkrant

ChopChopBangBang – Tg DeMeiden

‘Het geflirt met de werkelijkheid maakt die brutale fantasietjes erg geestig. Bovendien durft Lugtenborg – zij is het grootste gedeelte van de tijd aan het woord – lelijk te spelen. Het is niet altijd prettig om naar te kijken, maar ze verbeeldt die woede over de heersende hiërarchie uitstekend. (…) Lugtenborg en Ros besluiten De Meiden toch de spelen, want ‘twee onbeduidende theatermeisjes zijn toch geen concurrentie voor Toneelgroep Amsterdam’. Zo grijpen ze Genets stuk bij de lurven en slingeren het de actualiteit in. **** Theaterkrant

‘Twee hoog getalenteerde jonge meiden, Linda Lugtenborg en Annemieke Ros, en hun dramaturg/schrijver Helena Hoogenkamp wilden het stuk ook doen. Maar Toneelgroep Amsterdam heeft de rechten exclusief gekocht, dus dat mocht niet. Die meiden spelen nu De Meiden spelen ChopChopBangBang, een spel over het spelen van een spel in een spel. (…) Ze bouwen uit die verspijkerde fabel een ingenieus bouwwerk dat bij tijd en wijle hoogst lelijk en ongemakkelijk is om naar te kijken. Maar dat is De meiden als toneelconstructie ook. En dat als performance bij elkaar wordt gehouden door een brutaal en rafelig opgediend toneelspelersvernuft waar ik met open mond naar heb zitten kijken.’ De Groene Amsterdammer 

‘Als een stelletje zombies komen ze op, twee balletmeisjes from hell, met spierwitte gezichten, met (bloed?) besmeurde onderjurkjes en een starre blik die is gericht op het publiek. Wat ze is overkomen? Zij, twee jonge actrices, wilden De meiden opvoeren, een sociaal bevlogen stuk van de Franse schrijver Jean Genet. Ze kenden de tekst al. En toen bleek dat een groot gevestigd theatergezelschap de rechten had bemachtigd. Daar konden zij -als kleintjes – niks tegen beginnen. (…)  Welnu, Chopchopbangbang mag er ook zijn, want hierin verweven De Meiden (de kortgeleden afgestudeerde Linda Lugtenborg, Annemieke Ros en Helena Hoogenkamp) op vindingrijke wijze de thema’s van het origineel van Genet met de huidige problemen van een beginnend theatermaker. De Volkskrant